ကိုဇာနည္ေအာင္မွ နိစၥဒါနပရဟိတအသင္း၏ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ လိုအပ္သလို ျပန္လည္အသံုးနိုင္ရန္ အလွဴေငြ RM100 ကို ပါဝင္လွဴဒါန္းခဲ႔ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
သာဓု..သာဓု.သာဓု..
သာဓု..သာဓု.သာဓု..
နိစၥဒါနပရဟိတအသင္း(ကြမ္တန္းျမိဳ႔)
တရားမေမ့သူ
========
========
တစ္ရံေရာအခါ ကလိဂၤတိုင္း၊ ဒႏၱပုရျမိဳ႕၌ ကရ႑မင္းအုပ္စိုုး၏။ တစ္ေန႕သ၌ ထိုမင္းသည္ အျခံအရံတို႕ႏွင့္ အတူ ဥယ်ာဥ္တံခါး၀တြင္ သရက္သီးမွည့္မ်ား အျပြတ္လုိက္သီးေနေသာ သရက္ပင္ကို ျမင္သည္။
မင္းသည္ သရက္သီး သံုးေဆာင္လိုေသာ ဆႏၵ ျဖစ္လာသျဖင့္ ဆင္ေပၚမွပင္ သရက္သီး တစ္ခိုင္ကို လွမ္း၍ ဆြတ္ယူသည္။
ထို႕ေနာက္ေက်ာက္ဖ်ာထက္တြင္ ထိုင္လ်က္ သံုးေဆာင္၏။
ထို႕ေနာက္ေက်ာက္ဖ်ာထက္တြင္ ထိုင္လ်က္ သံုးေဆာင္၏။
မွဴး၊ မတ္၊ ပုဏၰား စေသာ အျခံအရံတို႕သည္ သရက္သီးကို မင္းၾကီး ဦးဦးဖ်ားဖ်ား သံုးေဆာင္ျပီးျပီဟု ဆိုကာ က်န္သရက္သီးမ်ားကုိ ပစ္ခတ္ၾက၏။ လက္လွမ္းမမီသည္တို႕ကို တုတ္၊ ခဲ စသည္တို႕ျဖင့္ ပစ္ခတ္ၾက၏။ ထုိ႕ေနာက္ စားသံုးၾက၏။ တစ္ခဏအတြင္းမွာပင္ သရက္ပင္သည္ အသီးမ်ား ကင္းမဲ့၍ အကိုင္းအခက္တို႕ က်ိဳးပဲ့ပ်က္စီး သြားၾကေလသည္။
မင္းၾကီးသည္ တစ္ေန႔ပတ္လံုး ဥယ်ာဥ္ကစားျပီးလွ်င္ ညေနခ်ိန္သို႕ ေရာက္မွ နန္းေတာ္သို႕ ျပန္မည္ျပဳ၏။ ထုိအခါ ဥယ်ာဥ္တံခါး၀၌ အကိုင္းအခက္တို႕ က်ိဳးပဲ့ကာ မတင့္မတယ္ ျဖစ္ေနေသာ သရက္ပင္ကို ျမင္၏။
ဤတြင္ သရက္ပင္ရင္း၌ ရပ္လ်က္ " ဤ သရက္ပင္ကား နံနက္အခါက အကိုင္းအခက္ အသီးအခိုင္ႏွင့္ ျပည့္စံုလ်က္ တင့္တင္လွသည္။ ယခုကား အကိုင္းအခက္တို႕လည္း က်ိဳးပဲ့ေနျပီ။ အသီးအခိုင္တို႕လည္း ကင္းမဲ့ေနျပီ " ဟူ၍ ျမည္တမ္းမိသည္။
သို႕ ျမည္တမ္းရာမွ မနီးမေ၀းရွိ အသီးမသီးေသာ သရက္ပင္ကို ျမင္ျပန္လွ်င္ " ထိုသရက္ပင္ကား အသီးမရွိ၍ မပ်က္စီး။ အကိုင္းအခက္ႏွင့္ ျပည့္စံုလ်က္ တင့္တယ္စြာ တည္ေနဘိသည္။ အလားတူပင္ လူ႕အျဖစ္သည္ အသီးရွိေသာ သရက္ပင္ႏွင့္ တူ၏။ ရဟန္းအျဖစ္သည္ အသီးမရွိေသာ သရက္ပင္ႏွင့္တူ၏။ ဥစၥာရွိသူမွာ ေဘးရွိ၏။ ဥစၥာမရွိသူကား ေဘးမရွိ။ ငါသည္ ေမ႕ေလ်ာ့ေန၍ မျဖစ္ေတာ့။ အသီးမရွိေသာ သရက္ပင္ကဲ့သုိ႕ က်င့္ရာ၏ " ဟူ၍ ဆိုကာ အသီးသီးေသာ သရက္ပင္ကို အာရံုျပဳသည္။
သို႕အာရံုျပဳရင္း ၀ိပႆနာတရားကို ပြားမ်ားရာ ထူးျမတ္ေသာ ဥာဏ္ကို ရ၍ ပေစၥကဗုဒၶါ (ဘုရားငယ္) ျဖစ္သြားေပ၏။
သရက္ပင္ရင္း၌ မင္းၾကီးရပ္၍ တရား ရွဳမွတ္ေနသည္မွာ ၾကာျမင့္လွသျဖင့္ မွဴးမတ္တို႕က " အရွင္မင္းၾကီး၊ ရပ္ေနသည္မွာ ၾကာျမင့္ျပီ " ဟု သတိေပးၾက၏။
မင္းၾကီးက " အမတ္တို႕၊ ငါသည္ မင္းမဟုတ္ေတာ့၊ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္ေနျပီ " ဟုျပန္၍ မိန္႕ေတာ္မူသည္။ အမတ္တို႕ကလည္း မင္းၾကီး၏ ျဖစ္ပံုကို မသိသျဖင့္ ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားၾက၏။
" အရွင္မင္းၾကီး၊ ပေစၥကဗုဒၶါတို႕ကား အရွင္မင္းကဲ့သို႕ မဟုတ္ပါ။
အဘယ္သို႕နည္း။"
အဘယ္သို႕နည္း။"
" အရွင္မင္းၾကီး၊ ပေစၥကဗုဒၶါတို႕သည္ ဆံ၊ မုတ္ဆိတ္ မရွိ။
ဖန္ေရစြန္းေသာ အ၀တ္ကိုလည္း ၀တ္ၾကပါ၏။ "
ဖန္ေရစြန္းေသာ အ၀တ္ကိုလည္း ၀တ္ၾကပါ၏။ "
ဤတြင္ မင္းၾကီးသည္ ဦးေခါင္းကို လက္ျဖင့္ သံုးသပ္လိုက္ရာ မင္းအသြင္ေပ်ာက္သြားသည္။ ဆံ၊ မုတ္ဆိတ္တို႕ ကင္း၍ ဦးျပည္းျဖင့္ ျဖစ္သြားသည္။ မင္း၀တ္တန္ဆာတို႕ ကြယ္၍ သဃၤန္း၊ သပိတ္စသည္တို႕ ေဆာင္ေသာ ရဟန္းအသြင္ ထင္ရွားျဖစ္ေပၚသည္။ ေျမ၌ မရပ္၊ ေကာင္းကင္၌ ရပ္လ်က္တည္ေနေတာ္မူသည္။
မွဴးမတ္အေပါင္းလည္း အံ့ခ်ီးမဆံုး ျဖစ္ၾကသည္။ ပ်ပ္၀ပ္စြာ ထိုင္လ်က္ ရိုေသစြာ ရွိခိုးၾကသည္။ ပေစၥကဗုဒၶါျဖစ္ေနေသာ မင္းၾကီးက
" သင္တို႕အားလံုး ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳ ျပဳရန္ မေမ့ေလ်ာ့ၾကကုန္လင့္။ " ဟူ၍ ဆိုဆံုးမျပီးလွ်င္ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ ဟိမ၀ႏာၱရွိ နႏၵမူလိုဏ္သို႕ ၾကြသြားေလသတည္း။
" သင္တို႕အားလံုး ကုသိုလ္ေကာင္းမွဳ ျပဳရန္ မေမ့ေလ်ာ့ၾကကုန္လင့္။ " ဟူ၍ ဆိုဆံုးမျပီးလွ်င္ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ ဟိမ၀ႏာၱရွိ နႏၵမူလိုဏ္သို႕ ၾကြသြားေလသတည္း။
No comments:
Post a Comment